Margriet (verslaafd aan een verslaafde)
‘Ik was nog maar vijftien jaar toen ik hem leerde kennen. Toch zou het nog tien jaar duren, voordat het tot een huwelijk kwam. Samen kregen we één kind, waarmee het bekende verhaal van huisje, boompje beestje ook bij mij werkelijkheid leek te worden, totdat…’
Tegenover mij zit ‘Margriet’*, een volwassen vrouw, die rust en zelfverzekerdheid uitstraalt. Toch draagt zij in zich de sporen van een verschrikkelijk verleden. Wij laten u graag verder met haar delen vanaf het zojuist genoemde ‘totdat…’
‘Hij raakte verslaafd aan drugs waarna het leven van mij en mijn kind tot een hel werd. Het mees bizarre was wel dat ik zelf ook verslaafd raakte. Dit keer niet aan alcohol of drugs, maar aan… een verslaafde. Ik gebruikte zelf niet, maar ging er wel voor zorgen dat hij aan zijn drugs kon komen. Zoveel hield ik van hem en nog meer van ons kind.
In al die jaren, waarin ik tot op de bodem van mijn ziel gekwetst en beschadigd raakte, heb ik Gods genade leren kennen. Ik heb niet alleen zelf van vergeving leren leven, maar ook diezelfde vergeving leren geven. Daarom wil ik niemand kwetsen, integendeel.
In die tijd liep ik zelf met een geweldig masker op. Voor de buitenwereld was er niets aan de hand, maar van binnen was er niets dan een stekende pijn; een schreeuw om hulp!
Maar wie hoorde dat? Ik voelde me meer dan eenzaam en verlaten.
Net als bij elke andere verslaving, raakte ik ook steeds dieper in mijn verslaving. Ik had echt hulp nodig van buitenaf. In die tijd was deze problematiek er echter één, waar niet of onvoldoende aandacht aan werd geschonken. Net als de meeste andere ‘verslaafden’ kreeg ook ik geldproblemen. Er was nauwelijks goed voedsel voor mijzelf en ons kind.
Zoals liegen en bedriegen horen bij de eigenschappen van een verslaafde, vormde ik daarop beslist geen uitzondering. Vrienden, familie, zelfs mijn ouders bedroog ik om maar aan geld te komen.’
Stil luister ik naar ‘Margriet’. Het raakt me. Ik loop al wat langer met de vraag en wil hem nu toch stellen: ‘Hoe voelde het om als moeder zo met je kind om te moeten gaan?’
‘Dat was werkelijk een nachtmerrie! Ons kind onderging een lot, waarvoor zij niet zelf gekozen had en waar ik als moeder mij heel erg schuldig over voelde. Als moeder had ik beter moeten weten, maar uit angst voor repressies en fysiek geweld, bang hem te verliezen, ging ik maar door. Uiteindelijk betaalden ik en mijn kind zelf de rekening. Het heeft ruim zes jaar zo geduurd, voordat ik bij hem weg ging.
Mocht ik dat eigenlijk wel doen? Kon ik hem zo wel achter laten?
Later overleed hij aan een overdosis. Tot op de dag van vandaag heb ik gevoelens van verbittering en schuld. Toch weet ik dat er onder die omstandigheden geen andere weg was,
Hoe velen zijn er ook vandaag niet die ‘verslaafd zijn aan een verslaafde’. Wat ik gemist heb in al die jaren is om over mijn problemen en zorgen te delen. Ik heb er uiteindelijk alleen maar mijzelf mee gehad.’
Als ik even later ‘Margriet’ vraag naar haar wensen voor de toekomst, hoeft zij niet lang na te denken:
‘Lieve mensen, het is zo ontzettend belangrijk om te delen, juist ook als partner van een verslaafde. Als we het hebben over de ‘verslavingsproblematiek’, denken we vaak aan de ‘verslaafde’. Weet u dat er meer mensen zijn, die direct met een verslaafde te maken hebben dan dat er verslaafden zijn?’
Voor hen, die hierover willen doorpraten, bellen of schrijven, verwijzen wij graag naar onze contactgegevens. Ook als u uzelf zo herkent in ‘onze’ Margriet, bent u van harte uitgenodigd om te reageren. Binnen Stay Clean willen we ook werken aan de vorming van groepen, waar juist ook partners en familieleden van verslaafden kunnen ‘delen’.
Het verhaal van ‘Margriet’ maakte op mij een diepe indruk. Gebed is belangrijk, niet alleen voor de verslaafde(n), maar juist voor de partners, de kinderen, ouders etc.
* Margriet is een gefingeerde naam.